Dina Reijnders - 9 februari 1930 - 18 december 2008
Sunday 21 December 2008 23:38
Dina overleed 18 december 2008 in het AMC te Amsterdam
Dina was een bijzonder mens. Er zijn vele anecdotes.
Op de plechtigheid op 22 december kon u deze niet kwijt. Hier wel. Schrijf ze op en lees mee.
Reactie gepost door janny van hintum op Monday 13 December 2010 10:16
13 december 2010 alweer bijna 2 jaar geleden dat we het bericht ontvingen dat dien was overleden de tijd gaat snel. erg veel haar bezoek aan ons gemist .met mama toch wel vaak over dien gehad. vooral zij miste de gezellige dagen met haar.de tijd gaat snel gebruik hem wel .lifes voor een ieder die dien ook mist.
Reactie gepost door Elly en Jan Wulder op Sunday 08 February 2009 19:18
Beste Kim ,Peter en Leentje,
Wij willen even stilstaan bij het feit dat Dina vandaag 9 Februari "18 jaar "zou zijn geworden.
De tijd staat even stil,en onze gedachten gaan naar de tijd dat ze in ons midden was.
Het is nog steeds een beetje onwerkelijk dat ze er niet meer is,maar voor ons gevoel is het al te lang geleden dat ze bij ons te eten was.
Het was altijd gezellig en ze had zo veel te vertellen.
Er zijn veel mooie momenten om op terug te zien.
Dina laat een levendige herinnering achter en we zullen haar aanwezigheid missen , maar ze is in gedachten bij ons.
Veel liefs,Elly en Jan
Reactie gepost door roelie oosterhof op Monday 02 February 2009 11:34
Nu na bijna twee maanden verder en nog steeds moeilijk te begrijpen wat er plotseling kan gebeuren.janny komt binnen en zegt mama dien is overleden.je eerste gedachte nee dat kan toch niet.de laatste woorden, door de telefoon ,we zien elkaar maandag.en een brief waarin ze mij verteld dat mijn been nu maar snel op moet knappen zodat we onze plannen uit kunnen voeren.naar friesland en drenthe met de panda.in kleine hotelletjes slapen en lekker alleen doen waar we zin in hebben.en als het goed weer is de omgeving verkennen en wandelen.als ze bij ons langs kwam en het was erg gezellig of het weer werd slecht dan kon ze ook blijven slapen en dan de volgende dag verder gaan en als ze dan thuis was even bellen ik ben thuis.maar dat was wederzijds de zorg voor elkaar,we hebben het zelf altijd fijn gevonden een beetje 'kneuteren'kopje koffie broodje uit de hand .ook vonden we het heel gewoon om te vragen ga je mee naar beverwijk of naar de rommelmarkt in makkinga .als we plannen maakten was vaak zou dien mee willen. 9 februari dien haar geboorte datum ze vierden nooit verjaardagen.maar in onze familie is het juist zo druk die 14 dagen in de maand.henk viert zijn verjaardag op 11 februari en dan werd dien haar verjaardag automatisch mee gevierd.deze keer zal dien er niet bij meer zijn maar in gedachten ben je bij ons op deze negende februari.dien bedankt voor je vriendschap vooral de laatste 5 jaar ROELIE
Reactie gepost door Marc Vos op Monday 02 February 2009 09:04
Het Monument
Een monument, hoeft het een beeld te zijn of een schilderij of hoeft het duur te zijn?
Moet het duurzaam zijn, zodat het de tand des tijds doorstaan?
Is het altijd wel tastbaar?
Heeft het soms een andere waarde zodat zelfs een kind het kan bepalen, welke waarde een monument heeft?
Soms vind ik dat het een merkteken is.
Een ontmoeting kan de aanleiding er van zijn, een raakpunt, waar de grootste berekeningen nog niet toe doen om het te bepalen.
En het gebeurd het is bijzonder en nadien is het voorbij de betrokkenen ontmoeten elkaar nooit meer, zoals mijn ontmoeting met Dina de moeder van Peter en Kim.
Zo is een monument ontstaan.
Vos Marc
Reactie gepost door Brigitte en Walter op Friday 30 January 2009 18:56
Ik kende Dina niet als schooljuf. Want ik ontmoette ze pas in Brussel. Als ma van mijn student Kim.
Nu heb ik nooit te klagen gehad over mijn schooljuffen en onderwijzers in Brussel maar die van Twisk helemaal niet.
Want Dina kon als geen ander met geduld en gelijkmoedigheid, met in zachtheid ingepakte redelijkheid, zeggen en vertellen wat juist was.
Haar volgelingskes zullen niet alleen zonder fouten hebben leren en schrijven en hun geschiedenis geleerd; maar ze zullen er nog plezier aan gehad hebben ook.
Haar volgelingskes zullen eerder hebben leren tevreden zijn met weinig; maar ook d�t zullen ze waardevoller gevonden hebben dan hetgeen door -laat ons bijvorbeeld zeggen- kerk en kapitaal een valse hemel wordt ingeprezen.
Reactie gepost door Niels Wichard op Monday 26 January 2009 18:18
Lieve Juf,
En nu dan ... moet ik ineens denken aan een lang weekend 'kamperen met de boot', het weer zat mee en we vertrokken bepakt en bezakt vanuit de Dorpssloot in Twisk om ons tentenkamp op te slaan op de eilandjes aan de Dijkgracht.
2 nachten hebben we daar gestaan met de tent, s'avonds kampvuur en overdag zwemmen en varen. U was altijd overal voor in, hoe gekker hoe beter! We hebben daar alle herinneringen opgehaald aan uw klas uit 1986, het was ontzettend gezellig.
Later heeft u in mijn huisje in Midwoud nog een paar keer bij mij gegeten, de laatste keer dat ik u probeerde te bellen lag u, lees ik nu, al in t AMC!
Het was fijn met u te mogen discussieren en u te hebben mogen kennen! Veel sterkte gewenst Kim, Peter en Leen!
Grt. Niels
Reactie gepost door Ed Mulder op Thursday 22 January 2009 19:43
Jja, Dina was op de reis naar Noord-India, Ladakh, niet helemaal goed ingelicht. Nee hoor, mevrouw, die schoenen zijn pirma!!! Dina zei dat ze daarmee ook weleens een korte wandeling door de Ardennen mee deed en ze zouden ook wel geschikt zijn, daar in het gebergte. Daar liep Dina, monter en parmantig, waterfles in de hand (h�, dat is handig, wat die mevrouw heeft, dat koop ik ook als ik weer thuis ben).
En wat was er allemaal niet misgegaan voordat we daar waren! De weg naar Manali bestond niet meer, we hebben hele einden gelopen omdat er geen vervoer was, klommen in een aanhanger van een tractor (voor Dina geen probleem!), hobbeldebobbel, mopperdemopper (behalve Dina, die laat het allemaal over zich heen komen), nergens iets te eten en een plek om te slapen vonden we in een tempel. Uiteindelijk terug naar Delhi en vliegen naar Leh. Daar moesten we na een paar weken ook weer weg, maar vliegen kon niet. Mijn broer Freek en ik besloten met de auto via Srinagar, Kashmir, te gaan. Dina kon wel vliegen. Dat kon voor haar geregeld worden om gezondheidsredenen. Ze was immers ook ziek geweest. Maar nee, dat wilde ze niet, ze wilde met die jongens mee. Nou, dat heeft ze geweten ook! Overal militaire checkpoints, 's Nachts tegengehouden voor een tunnel (security; bombs!). Met 6 (!) man in een Indiase auto. De dikke chauffeur snurkte de rotsblokken los, maar daar wist Dina wel raad op: ze hoestte een paar keer heel hard, chauffeur wakker en wij weer een poosje rust. Er valt nog veel meer over te vertellen, dit zijn zo maar een paar voorvallen. Na de reis heb ik contact gehouden met Dina, hoewel dit niet frequent was. Maar wel bijzonder, vond ik het. Als ik een dag bij haar op bezoek was, vlogg de dag altijd om. Ze had altijd vanalles te vertellen.
Haar grenzeloze hartelijkheid zal ik nooit vergeten.
Reactie gepost door Francisca van Putten op Tuesday 06 January 2009 12:25
Zaterdag 20 december. We krijgen een stapel kerstkaarten en niets vermoedend begint Saco met de eerste envelop. H�?! Dit is geen kerstkaart. Dina is dood..... We waren met stomheid geslagen. Wisten niet dat ze ziek was of i.d. Ze was de laatste tijd erg aan het sukkelen met haar gezondheid. Dit jaar sprak ik haar een aantal keren en ze vertelde over de problemen met haar kaak en gebit, waar ze veel last van had en wat maar niet over ging. Op haar bescheiden manier vertelde ze dat maar waar in het non-verbale veel frustraties te zien waren. Soms kon ik haar nog wel eens een advies geven vanuit mijn professie als (dialyse) verpleegkundige, zoals toen ze aan haar heup geopereerd was en eigenlijk niet te zuinig moest zijn met pijnstillers, maar hiermee kon ik haar niet helpen.
Ik ken "juf" al vanaf de eerste klas lagere school en heb dus leren schrijven van haar. Het aap-noot-mies leesplankje en de sierlijke letters die we letterlijk moesten overschrijven op het bord. Hoofdletters en kleine. Of de handwerk lessen. Soms was ze een schaar kwijt. Dan zag je haar zoeken op en rond haar tafel met daaropvolgend een schreeuw wie haar spullen had weg gepakt. Ik schrok daar wel eens van. Ze bleken meestal gewoon op haar tafel te liggen.
Later zijn we in dezelfde straat komen wonen: de Rositastraat. Zij met Kim en Peter aan het begin, wij aan het eind. En het kwam regelmatig voor dat we, broertje Jacob en ik, even bij juf binnen wandelden. De vloer in de kamer lag op een keer bezaaid met spullen. Technische zaken van Kim en Peter. Wij vonden dat maar raar want het was een troep, dat hoorde toch niet! (wij waren vanuit het degelijke Twisk gewend dat alles netjes moest zijn...) dat zei Jacob toen ook. "Juf, wat is het hier een troep!" "Jacob", zei juf, "een huis is om in te leven en niet om schoon en opgeruimd te houden." Onsterfelijke woorden die af en toe nog wel eens voorbij komen bij ons.
Sint Maarten was ook altijd leuk. Als je met je lampion voor de deur een liedje stond te zingen wist je nooit wat er ging gebeuren. Kim en Peter hadden de meest ingenieuze dingen verzonnen om je een snoepje toe te laten komen maar zelf zagen we ze nooit. Zij bleken dan boven te zitten en via bijv. een buizenstelsel kwam het dan naar beneden. Gew�ldig!
Ooit zijn we met Dina, Kim en Peter gaan logeren bij dominee Blanksma en haar kinderen in Rottevalle, Friesland. Zwemmen in het meer vlakbij, spelletjes doen en ik liep eens met Peter op een voetbalveld daar. Hij met lange haren en op blote voeten. Ze wilden daar niet geloven dat hij een jongen was vanwege zijn lange haar, haha! Ik weet eigenlijk niet meer hoe we toen in Friesland gekomen zijn. Had Dina toen al die rode geribbelde bus?
Toen ik begin jaren '90 de opleiding tot verpleegkundige deed in het Westfries Gasthuis in Hoorn en op de kinderafdeling werkte, had ik uitzicht op de hoofd ingang (die zat toen nog aan de andere kant want van de nieuwbouw was nog geheel geen sprake...). Opeens stopte daar de rode bus van Dina voor de deur. Peter en Kim kwamen eruit om oma af te zetten zodat ze niet zover hoefde te lopen om bij Dina op bezoek te kunnen. Zo kwam ik erachter dat ze opgenomen was en ben haar gaan bezoeken.
Ongeveer 7 jaar geleden zijn Saco en ik met vriendin Ellen naar Brussel gereden. We gingen logeren bij Dina en zij zou ons een slinger door de stad geven gedurende een dag of 3. Ruimte voor zo'n logeer partij was er eigenlijk niet want het was klein in souterrain van het herenhuis in Elsene waar ze met Kim woonde. Maar de kast ging aan de kant en er werden matrassen op een rij neer gelegd. Het viel me op hoe kras Dina die tijd was. We waren de hele dag op pad en ze liep ons, 3 jongelui, er volledig uit. Ik kwam laatst nog foto's tegen van die dagen waarop ik tamelijk wit weg getrokken van vermoeidheid naast haar op een bank in een park zit :-)
Ze heeft ons veel laten zien en zijn toen ook nog langs geweest in Antwerpen bij Peter en Leentje (leuk huis!!). Kim had die tijd net zijn huis in Temse gekocht en dat werd ook uitgebreid geshowed.
Ja, Dina. Ik had nog graag leuke reis verslagen willen hebben via de mail en het met haar willen hebben over de geschiedenis van Twisk. Daar wist ze veel van en dat begon me steeds meer te interesseren nu ik ook stadsgids ben in Hoorn. Helaas gaat dat niet meer. Ik hoop dat het goed is waar ze nu is en veel dierbaren om zich heen heeft. Ik ben blij dat ik haar heb gekend!
Kim, Peter, Leentje, veel sterkte met de lege plek in jullie leven.
Francisca van Putten, Venhuizen NH.
Reactie gepost door Katrien en Nathalie op Monday 05 January 2009 16:00
Lieve Dina, wij hebben jou niet gekend maar we wensen Peter en Kim veel sterkte toe...
Reactie gepost door Thierry op Sunday 28 December 2008 20:14
Dina,
Hoewel we mekaar niet veel gezien hebben herinner ik je als een kranige dame. Aan de muziek die ik samen met collega's van Peter en Kim maakte, heb je duidelijk plezier beleefd.
Reactie gepost door Freek Mulder op Sunday 28 December 2008 15:08
Ik leerde Dina kennen in 1995 in India: de trektocht door de Ladakh.
Dit moest een droomreisje worden.
Het werd een onvergetelijke reis dat wel, maar geen �droomreisje�...
Alles wat mis kon gaan, ging ook mis: diefstal van rugtassen, aardverschuivingen, ziekten, geannuleerde vluchten, avonturen in oorlogsgebied (Kashmir) enz. enz.
Dina heeft tijdens deze reis wel haar doel bereikt: �de juf gaat raften, het hele dorp leeft mee�. Dit waren de woorden van haar, toen we de Indus op gingen. Ze had hier erg naar uitgekeken.
Na deze reis hebben we contact gehouden.
Een paar maal heb ik mogen logeren in de kelder in Brussel.
Een hele ervaring, en wat een gastvrijheid!
Ze heeft mij en later ons alle hoeken van Brussel laten zien. Geweldig.
Ik ben blij dat ik haar heb mogen kennen.
Ik zal me haar goede, gouden hart lang blijven herinneren.
Freek Mulder
Reactie gepost door Amaryllis en Tresor op Friday 26 December 2008 13:44
Liefste Dina
Wij vinden het een beetje raar dat je er niet meer bent want we hebben zeer veel leuke herinneringen aan jou zoals vorig jaar toen we bij jou logeerden en ook toen we naar het stoommachinemuseum gingen en we rondreden bij jou thuis met de stoomtrein. We deden ook veel leuke wandelingen in de stad. Kortom het was zeer leuk met jou en we zullen je zeer hard missen.
Reactie gepost door Peter op Friday 26 December 2008 01:37
De laatste uitstap met onze fanfare, waar Dina bij aanwezig was, speelden we voor de jeugdverenigingen van Antwerpen. Een tiental locaties moesten we aandoen. De eerste vereniging had de bedoeling niet goed begrepen en gaf niet het adres op van het clublokaal, maar het priv�-adres van de secretaris van de vereniging. Dina klom onvervaard de trappen op tot het vierde verdiep. Wij erachteraan met de hele harmonie. Toen de vrouw van de secretaris van de schrik bekomen was en ons het adres van het clublokaal gaf, daalde Dina zonder mopperen de trap weer af. Ze kon toch weer een anecdote vertellen.
Reactie gepost door juliana op Thursday 25 December 2008 01:04
dina,
Ik heb jou niet lang gekend maar ik weet een ding dat je moedig was en een vrolijke vrolijke vrouw en een stille ,ja je zei niet veel maar ik voelde veel liefde in jou ,voor alle mensen en dat je zeker veel moederliefde aan je twee zonen had.
peter en kim ik voel met jullie mee.Ik voelde ook de angst in je, toen je geopereed moest worden ik heb toen geantwoord dat iets van niets was omdat ik veel mensen had ontmoet met vijf overbruggen had gedaan en allemaal met sucses.sory dat ik dit overschat heb.Je was een zonlicht voor iedereen spijtig dat ik u niet lang heb gekend je was nog zo jong.We hadden zeker vrienden geweest.Je zonen hadden alles voor jou over,daarom wens ik hun veel sterkte toe van hun lieve moedertje .Ik wou dat ik ook zo'n lieve moeder had.
nogmaals veel sterkte peter en kim .
vanwege,
juliana,frank,erwin
Reactie gepost door Jacob van Putten op Wednesday 24 December 2008 23:06
Het is nu Kerstavond 2008, nog geen vijf minuten geleden een telefoongesprek met mijn zus Francisca be�indigd. Zij vertelde me van het overlijden van 'Juf Reijnders' en wees mij op deze site.
Het zal zo'n 35 � 36 jaar geleden zijn dat ik bij Juf Reijnders in de klas mijn eerste leerjaar van het basisonderwijs heb doorgebracht. Het was bij ons thuis een moeilijke tijd en nu ik daar zo op terug kijk kan ik gerust stellen dat Juf Reijnders een groot aandeel gehad heeft in het vormen van mijn eigen 'mens' zijn zoals ik nu ben. Niet alleen door het onderwijs wat ik van haar gehad heb, echter ook buiten de schooltijden om (we woonden in dezelfde straat). Altijd was je welkom bij juf, Kim en Peter thuis. Op het gebied van handwerken en handenarbeid heb ik veel van juf Reijnders geleerd. Ik kan mij ook nog goed herinneren hoe vooruitstrevend en modern denkend juf altijd is geweest. Toen zag ik dat zo niet, maar als je zelf ouder wordt en er op terug kijkt realiseer je je het des te meer.
Met veel respect en warmte denk ik terug aan Juf Reijnders en wens Kim en Peter veel kracht en sterkte toe voor de komende tijd!
Reactie gepost door Kees Buys Ballot op Wednesday 24 December 2008 08:23
Als een spijtig bericht vanuit de IC van het ziekenhuis bereikte mij het
nieuws van Dina's overlijden. Medische complicaties, onvermijdelijke schade door ingrepen, pech..., helaas ze heeft het niet meer gered. "Een opmerkelijke, lieve vrouw. We maken niet vaak mee dat een patient, liggend op de IC, geinterresseerd de Volkskrant lig te lezen " vertelde de intensiviste me.
Dat verbaasde mij nou juist niet zo. Zo kende ik haar. Ook in tijden van tegen-slag of spanning. Belangstellend in alles en immer stijdbaar.
Ze was een prettige patiente en ik zal haar niet vergeten.
Kees Buys Ballot, huisarts te Twisk
Reactie gepost door janny van hintum-oosterhof op Monday 22 December 2008 23:32
ik heb dien in 1960 leren kennen toen ze met haar woonarkje aan kwam dobberen in het zijkanaal h in amsterdam -noord. ze was toen in verwachting van kim. wij lagen daar ook met ons gezin mijn vader wietse moeder roelie en broer henk.
naderhand zijn wij met onze woonschip verhuisd naar de houthaven en daar heeft dien met kim en later ook peter een periode bij ons ingewoond. het woongedeelte van onze ark was 15 bij 3 en had drie slaapkamers een van 3 bij 2 en twee van 2 bij 2. zij had toen de kamer van mijn broer en die moest bij mij op de kamer. we hebben erg veel lol gehad. dien heeft met mijn vader aan de grote tafel franse technische boeken vertaald: hij de technische termen en zij het frans. ook gingen we met elkaar in de grote bungalowtent weekendtjes weg, naar baarn op een camping, erg gezellig, met de renault fregat een grote franse auto waar makkelijk twee vrouwen en vier kinderen in konden. maar het komentaar op de camping daar was niet van de lucht want een man met twee vrouwen en vier kinderen was erg vreemd. naderhand heeft ze een huisje gekregen in de marnixstraat een oude woning waar erg veel aan moest gebeuren iedereen die kon helpen heeft zijn handen uit de mouwen gestoken en een leuke woning daar van gemaakt.
dien heeft de laatste jaren mijn moeder vaak bezocht en ze hadden dan erg veel plezier. samen koken de ene keer had mijn moeder de ingredienten en de andere keer dien. ik zal de lekkere fruitjes van haar missen. we zijn naar brussel geweest. mijn ouders zouden samen gaan maar mijn vader kon niet en toen mocht ik mee. erg leuk gehad. veel gezien en gelopen, maar het was anders als ze zich had voorgestld want ik had ook wensen. heb dien een stukje brussel laten zien wat ze nog niet kende het kantmuseum. ik handwerk veel en vind alles wat met breien en handwerken te maken heeft erg leuk. als ze kwam wilde ze altijd de werkstukken van de afgelopen tijd zien. ik heb haar ook een paar keer verwend met een mooie trui. werd met heel veel liefde ontvangen ook had ze altijd voor iedereen tijd en een luisterend oor. iedereen die haar heeft gekend zal haar op zijn of haar manier missen.
Reactie gepost door Betty & William op Monday 22 December 2008 17:59
DINA heeft bij ons beiden vanaf onze eerste ontmoeting op het een of ander Harmonieconcertje een onvergetelijke indruk achtergelaten daarom is het even wennen aan de gedachte dat we haar nu nooit meer gaan zien temeer daar wij gedacht hadden dat ze ons nog zou overleven. Dit heeft dus niet mogen zijn.
Tot ziens DINA, we komen eraan!
Betty & william